sábado, julio 01, 2006

Nostalgia


Las casas, como las personas,
si se abandonan pierden toda su chispa.
La casa que yo recuerdo de mi infancia

no tiene nada que ver con la que he visto hoy.

La tristeza se ha apoderado de ella,
la soledad se la ha comido,
el columpio donde pasaba horas pensando travesuras,
se ha oxidado... y cuando he vuelto a recuperar el tiempo olvidado,
no lo he reconocido..
Mis recuerdos,
duermen atrapados en el fondo del lago...

6 comentarios:

Southmac dijo...

Bonito post que comparto y experimento cada vez que me escapo a los orígenes y paseo por las calles por las que hice el cafre de pequeño.

Bonito de verdad.

Anónimo dijo...

un poquito de pintura, una limpieza, y varias chapucillas de albañil, y vuelve a estar operativo para que disfrutes de ese rinconcito de la pequeña y traviesa Lina :)

Jorge dijo...

Bonito post y bonita foto

Zooma dijo...

gracias,
estais todos atrapados en mis recuerdos!!!!

Joan Vicenç dijo...

Visc a una casa vella, de parets gruixades, amb corral, porxe, galliner, un garrover molt alt d'on hi penjen engronsadores... i nins, vells, joves que hi viuen o hi passen. Són la vida, l'espira que li manca a una casa vella sense gent. Un cau buid sigui de l'animal que sigui sempre és trist i abandonat.

Bell bloc. Salut.

Fernando dijo...

La foto me encanta.

¡Tú también eres una viajera melancólica!

saludos